TEKS NARASI BAHASA JAWA

"Keajaiban Ing Desaku: Kisah Joko lan Manuk Ajaib"

Ing sawijining désa cilik ing tlatah Jawa, ana sawijining bocah lanang jenengé Joko. Joko iku bocah sing prasaja lan apik atiné. Saben dina, dhèwèké mbantu wong tuwané ing sawah, nandur pari lan ngurusi tanduran. Ora mung iku, Joko uga kadhangkala mbantu tetangga-tetangga sing butuh pitulungan, kaya ngaritaké kebon utawa mbantu mbenahi omahé.

Esuk iku, nalika srengéngé lagi munggah, Joko mlaku-mlaku liwat alas kanggo ngumpulaké kayu bakar. Nalika mlebu ing jero alas, dhèwèké nemokaké manuk kecil sing lagi luka. Manuk iku nggugu-gugu, njerit perlune bantuan. Tanpa mikir dawa, Joko njupuk manuk iku lan ngrawat luka-lukane nganggo godhong obat saka alas.

Sawisé manuk iku waras, manuk mau matur nuwun lan ngandhani yen dhèwèké dudu manuk sembarang. "Aku iki manuk ajaib. Amarga kebaikanmu, aku bakal maringi berkah kanggo kowe," ujare manuk iku. Manuk mau banjur mabur nggawa Joko menyang sawijining guwa rahasia ing njero alas.

Ing guwa iku, ana permata sing padhang lan sumunar. "Gawanen permata iki. Iki bakal nggawé désamu makmur lan subur," ujare manuk iku sadurungé mabur lunga.

Joko bali menyang désa lan nuduhake permata iku marang warga. Kanthi ajaib, sawisé permata iku didèlèh ing tengah désa, tanduran dadi subur, kéwan-kéwan padha sehat, lan panèn dadi melimpah. Désa sing biyèn prasaja saiki dadi sugih lan makmur.

Warga désa matur nuwun marang Joko amarga kebaikan lan andhap asoré. Nanging Joko tetep rendah hati lan ngendika, "Iki kabèh amarga kersané Gusti lan bantuan saka manuk kecil ing alas."

Crita iki ngélingaké kita babagan pentinge kebaikan ati lan tulung tinulung marang sapadha-padha. Saka tumindak sing sederhana, bisa ngakibataké berkah sing gedhé kanggo wong akèh.

Luwih saka iku, alam uga ngganjar wong sing ngrawat lan nglindhungi. Mulo saka iku, ayo kita terus njaga lan ngrawat alam supaya generasi mbésuk uga isa ngrasakaké kaéndahané.

Liwat lakon iki, Joko ngélingaké kita marang pentinge dedikasi lan upaya kanggo ndadèkaké panggonan sing luwih apik kanggo urip. Karaharjan lan kemakmuran sing tumeka amarga tumindak sederhana marang liyan lan alam. Ayo kita tindakaké kanthi terus-terusan nindakake kebaikan lan njaga lingkungan kita. Kanthi mangkono, kita bisa tetep lestari lan nduwé pangarep-arep kang becik kanggo generasi sabanjure.

KONSTRIBUTOR :

Pengarang: 1.Hernata Ramadhan

                     2.Intan Audy S.

                     3.Ilham Raymoon A.

                     4.Glennovian Harya M.

Penulis: 1.Echa Andara Mona A.

               2.Ellya Chrystiana

               3.Evania Ramadhani

               4.Ines Kirania Cahyani A.

               5.Erlis Rismiasari

TUGAS KELOMPOK 4

TEKS DESKRIPSI BAHASA JAWA

"Pesona Desaku ing Lembah"

Kampungku ing lembah iki pancen ndadekake ati tentrem. Ora mung amarga udarane sing seger lan alamé sing ijo royo-royo, nanging uga amarga kerukunan wargane sing isih njaga adat lan tradhisi lawas. Saben dina, urip ing kéné katon prasaja nanging sugih makna.

Nalika esuk teka, swasanané rame merga wong-wong wiwit makarya. Para ibu nyapu latar omah, nyiapake sega kanggo kulawargane, lan sawetara tumuju menyang sawah nggawa cangkul lan tenggok isi sangu. Bapak-bapak ngluku sawah, nyebar wiji pari, utawa ngarit suket kanggo pakan sapi lan wedhus. Bocah-bocah mlaku bareng menyang sekolah, liwat dalan setapak ing pinggir sawah, karo nggawa tas cilik lan dolanan entheng kaya bal utawa layangan sing bakal dienggo nalika istirahat.

Ing kampungku, hubungan antarwarga kuwat banget. Yen ana sing butuh pitulung, para tangga teparo ora bakal ragu-ragu nulung. Contone, yen ana sing lagi panen pari, wong sak kampung kerep bebarengan mbantu ngirik pari nganggo gelebeg utawa ngangkut sak-sakep menyang lumbung. Sawisé kuwi, biasane padha mangan bareng ing gubug sawah, nyambi guyonan lan crita-crita. 

Nalika sore teka, kampung dadi luwih ayem. Bocah-bocah dolanan ing lapangan cilik, ana sing main egrang, dakon, utawa bal-balan nganggo bal sing wis rada kempes. Ing pinggir kali, ana sing nggoleki keong utawa mung nyemplungake sikil ing banyu sing seger. Para ibu padha lungguh ing balai-balai, nganyam kloso utawa ngobrol santai. Wong-wong lanang sok-sok dolan menyang warung kopi, ngombe teh hangat lan ngobrol soal urip.

Yen wengi teka, swara jangkrik lan kodhok njalari suasana kampung tambah syahdu. Cahya lampu teplok utawa petromaks sumorot saka omah-omah, amarga ora kabeh omah wis nganggo listrik. Wong-wong lungguh ing emperan omah, ngrungokake dongeng saka para sepuh, ngrembug rencana besuk, utawa mung nyawang langit sing pepak lintang.

Kampungku ing lembah iki pancen ora megah kaya kutha, nanging rasa guyub lan tentremé ora bisa dituker karo apa wae. Saben aku ninggal kampung, mesthi kangen arep bali, krasa kepengin ngrungokake swara kokok jago esuk-esuk, ngambu hawa seger saka wit-witan, lan ngicipi sega hangat saka pawon ibu. 

Muga-muga kampung iki tetep lestari, tetep asri lan ora owah amarga jaman sing saya maju. Kampung iki dudu mung papan panggonan, nanging uga dadi bagéan saka jiwa lan atiku.

KONSTRIBUTOR :

Pengarang: 1.Hernata Ramadhan

                     2.Intan Audy S.

                     3.Ilham Raymoon A.

                     4.Glennovian Harya M.

Penulis: 1.Echa Andara Mona A.

               2.Ellya Chrystiana

               3.Evania Ramadhani

               4.Ines Kirania Cahyani A.

               5.Erlis Rismiasari